In december,
in de warme zon,
op een strand,
met bloeiende palmbomen,
zoek ik,
tussen aangespoelde schelpen
en neergevallen zoete dadels
naar redenen voor optimisme.

Naar goede redenen, geldig voor deze tijd.

Een tijd immers, die zo prachtig is,
zo vol mogelijkheden om dingen goed te doen.
Er zijn nu mogelijkheden
die nog nooit eerder
hebben kunnen bestaan.

Maar wij leven in een tijd
die tegelijk
zo verschrikkelijk is,
zo schokkend wreed
en angstaanjagend
dat zij een titanenstrijd vergt
om welke goede dingen dan ook,
concreet te kunnen realiseren.

Maar hier in Kaikoura vind ik
zo maar, lopend langs
de vloedlijn:

Redenen voor optimisme

Het besef groeit
dat alle mensen echt gelijkwaardig zijn.

Immers: hoewel niet iedereen precies gelijk is,
hebben allen: man, vrouw of anders,
gehandicapt ,arm en
ongeacht huidskleur of ras,
dezelfde rechten
op een goed menselijk bestaan.

Het besef groeit
dat massavernietigingswapens en
alle militaire maatregelen
die onschuldigen kunnen kwetsen
moreel absoluut ontoelaatbaar zijn.

Het besef groeit
dat de onbevoordeelden in onze wereld
aandacht en zorg moeten krijgen
van alle anderen.

Het besef groeit
dat men anderen vrijheid
in denken en spreken
niet mag onthouden.

Het besef groeit
dat niemand vrij is
om anderen met woord en daad
te krenken, te bedriegen of te schaden.

Het besef groeit dat iedereen
de last om zelf naar
belangrijke normen en waarden te leven
en anderen daartoe op te voeden
gewoon op de schouders moet nemen.

Het besef groeit dat iedereen
een eigen toekomst moet
plannen en realiseren.
Een toekomst waarin bewust
plaats gemaakt wordt voor anderen.

Het besef groeit
dat dit alles inderdaad voor ieder mens
een eigen taak is,
een taak waarvoor men verantwoordelijkheid draagt
en waarvoor men zich moet ontworstelen
aan de illusie dat alles voor ons al geregeld is
door een hogere macht
of geregeld moet worden door anderen.

LP 31122002